Jazz is vandaag de dag een mengeling van stijlen die steeds weer zorgt voor nieuwe muzikale impulsen. De jazz van nu klinkt heel anders dan de jazz van vroeger en de jazz van later lijkt waarschijnlijk in de verste verte niet meer op de jazz van nu. Door de moderne technieken en social media is de wereld een stuk kleiner geworden. Iedere uithoek is te bereiken zonder te reizen. Dit betekent dat inmiddels muziek uit de hele wereld van invloed is op de ontwikkeling van de jazz. Jonge musici omarmen dat en experimenteren daarmee. Zo blijft de jazz in beweging en verrassen. De komende afleveringen gaan over jonge musici die allemaal hun eigen draai aan de jazz geven. In deze aflevering staan drie Nederlandse topsaxofonisten centraal: Candy Dulfer, Tineke Postma, en Kika Sprangers.

Candy Dulfer (19 september 1969) is als dochter van Hans Dulfer opgegroeid met jazz en de saxofoon. Ze trad op zeer jonge leeftijd op met haar vader en speelde al op 11-jarige leeftijd met hem mee op een plaat. Zo is zij aan de hand van haar vader de wereld van de jazz ingerold, maar heeft zij al vrij snel die hand losgelaten om haar eigen weg te gaan. Dit resulteerde in 1982 in haar eerste optreden op het North Sea Jazz Festival met haar eigen band Own Cultivation. Ze schreven daarmee geschiedenis als jongste band die tot dan toe had opgetreden op het festival.

In 1984, ze was toen 14 jaar oud, richtte ze band Funky Stuff op en met die band beleefde ze haar definitieve doorbraak. De band vermengde allerlei muziekstijlen zoals soul, fusion, pop en rock tot een zeer strak ritmisch en funky geluid. Het geluid van de band en Candy Dulfer als saxofonist vielen op. Dat resulteerde in 1987 in een optreden in De Kuip in Rotterdam als voorprogramma van Madonna. Daarna is het balletje ook internationaal gaan rollen. Ze kwam bij niemand minder dan Prince terecht, trok over de wereld met Van Morrison en speelde en speelt met grootheden als Maceo Parker, Aretha Franklin, Pink Floyd, Sheila E., Chaka Khan en scoorde zelfs een nummer 1-hit met Eurythmics-gitarist Dave Stewart (Lily was here). Inmiddels is ze een internationaal gelouterde saxofonist met een sprankelende internationale carrière en vooral ook met een heel eigen specifiek geluid. Bovendien is ze een grote inspiratiebron voor veel jonge meiden om ook saxofoon te gaan spelen.

De in Heerenveen geboren (1978) Tineke Postma (foto) is op elfjarige leeftijd begonnen met saxofoonspelen. En ze bleek talent te hebben. In 1996 vertrok ze naar Amsterdam om daar tot 2003 aan het conservatorium te studeren. Ze studeerde ook nog een jaar aan Manhatten School of Music in New York (2002). Ze studeerde cum laude af met een Masterdiploma. Intussen had ze ook haar

eerste plaat al gemaakt, First Avenue. Die werd goed ontvangen, ook internationaal. Het bleek de eerste opstap naar een mooie internationale carrière. Ze werkte inmiddels samen met Kenny Barron, Dianne Reeves, Terry Lyne Carrington, Geri Allen, Esperanza Spalding, Jim Cobb en vele anderen. Daarnaast geeft ze les aan conservatoria en heeft ze haar kwaliteiten als componist bewezen. In haar werk blijft ze dicht bij de jazz. Haar composities zijn gelaagd. Ze laat veel ruimte open voor improvisatie en dat maakt haar werk avontuurlijk en spannend. Haar eigen geluid is soms lyrisch, maar soms ook dwingend en emotioneel. Ze gaat echt de dialoog aan met haar medemusici en converseert met haar saxofoon. Dat levert een eigen en herkenbaar geluid op dat altijd het persoonlijke stempel van haar draagt. Daardoor is het terecht dat ze als één van beste en waarschijnlijk de meest eigenzinnige jazzsaxofonisten van deze tijd wordt gezien.

Van een nog jongere generatie is Kika Sprangers (28 september 1994). Ze rondde in 2016 haar studie aan het conservatorium in Utrecht af. Tijdens haar studie was ze al geselecteerd voor het Nationaal Jeugd Jazz Orkest. Na haar afstuderen is ze gelijk met haar kwintet en het Large Ensemble (haar kwintet uitgebreid met een zang- en blazerssectie) aan de slag gegaan. In 2017 bracht ze de ep ‘Leaves of Lily’ uit. Die werd zo goed ontvangen dat ze werd benoemd tot Young VIP 2018. Een titel die aangaf dat ze kon worden gezien als de meest talentvolle jonge muzikant van dat jaar. Het leverde haar interessante optredens op in gerenommeerde jazzclubs en op festivals zoals het North Sea Jazz Festival en een tournee door Indonesië en een jaar later door China.

Ze componeert en gaat samenwerkingsverbanden aan met allerlei muzikanten om zich op zoveel mogelijk muzikale vlakken te ontwikkelen. Zo schreef ze de muziek in opdracht van het Grachtenfestival voor het strijkersensemble Pynarello, pianist Wolfert Brederode en drummer Jasper van Hulten, speelde ze in een trio met pianist Martin Fondse en cellist Jörg Brinkmann en verscheen haar debuutalbum Human Traits. Ze improviseert op het scherpst van de snede, maar haar geluid heeft altijd een lyrisch en melancholisch karakter. Haar geluid is volwassen, eigenzinnig en origineel en haar composities avontuurlijk. Ze vertelt nu al een mooi muzikaal verhaal en is nog lang niet uitverteld.